سرشت اندوهبار اشیا
عبارت ژاپنی «مونو نو آواره» نمایانگر درک عمیق سرشت ناپایدار وجود و مخصوصاً اشیای زیباست. مونو نو آواره از این آگاهی غمناک حکایت می‌کند که هر چیزی که دوست داریم و از آن لذت می‌بریم روزی پژمرده می‌شود و از میان می‌رود. اما این نگرش، به جای آن‌که باعث ناامیدی شود، موجب لذت بردن شدیدتر و عمیق‌تر از شکوه زودگذر زندگی می‌شود. در این تفکر مشاهده شکوفه‌های گیلاس به موضوع اصلی این احساس پیچیده مبدل می‌شود؛ زیبایی دل انگیز گل‌های نرم و نازک درخت چه بسا فقط چند روز دوام داشته باشد، اما شدت زیبایی آن از این کوتاهی دردآلود بسیار بیشتر است. زیبایی ابرهای گذران در برابر ماه کامل شب یا حواصیلی که در پاییز در ارتفاع پایین روی سطح دریاچه‌ای مه‌آلود پرواز می‌کند هم می‌تواند چنین احساسی برانگیزد... این وضع علت ناامیدی نیست تنها به این معنی است که همیشه کوتاهی زندگی را به روشنی درنظر داشته باشیم و در قبال فرصت کوتاهی که به ما داده شده است، قدر زمان‌مان را بیشتر بدانیم.برگرفته از کتاب «فلسفه در چهل ایده»
اثر آلن دوباتن