​​​​​​​در عصر یخبندان بسیاری از حیوانات یخ زدند و مردند. می‌گویند خارپشت‌ها وخامت اوضاع را دریافتند و تصمیم گرفتند دور هم جمع شوند و بدین ترتیب همدیگر را حفظ کنند. وقتی نزدیک‌تر به هم بودند گرم‌تر می‌شدند، ولی خارهایشان یکدیگر را زخمی می‌کرد. به همین دلیل تصمیم گرفتند از هم دور شوند ولی از سرما یخ می‌زدند و می‌مردند. از این رو مجبور بودند یا خارهای دوستان را تحمل کنند یا نسل‌شان منقرض شود. پس دریافتند که بهتر است بازگردند و گرد هم آیند. خارپشت‌ها آموختند با زخم کوچکی که همزیستی با کسان بسیار نزدیک به وجود می‌آورد زندگی کنند، چون گرمای وجود دیگری مهم تر است. این چنین توانستند زنده بمانند.