​​​​​​​در جهان بینی اسلامی، کار انسان می‌شود حرکت، نه خوردن و خوابیدن و خوش بودن؛ چون انسان برای ای‍‌‌‌ن‌ها، به این همه استعداد نیاز نداشت و در نتیجه دنیا می‌شود راه، نه آخور و عشرتکده و خوابگاه. و در این بینش سنگ‌های راه باید برداشته شوند و راه حرکت انسان باید هموار گردد. این سنگ‌ها در درون انسان و در بیرون از او جا گرفته‌اند و باید انسان از تمام این‌ها آزاد شود و باید راه او از تمام این‌ها هموار گردد، حتی از آن‌ها که راه او را با رفاه می‌بندند.
برگرفته از کتاب «عاشورا»
 اثر استاد علی صفایی